Van beboste heuvels tot zonnebloemvelden en alles daartussenin. Maïs, graan, kolen, fruitbomen, druivenranken en kale oevers. De fietsroute langs de Donau leidt me door deze prachtige natuurelementen. Tussen het Duitse grensstadje Passau en de Oostenrijkse hoofdstad Wenen leg ik in een week ruim 300 kilometer af. En het zomerse zonnetje schijnt er lekker bij. De eerste dagen zijn er nagenoeg geen wolken en moet ik me goed insmeren om niet te verbranden. Als je tussen twaalf en twee pal in de zon op de fiets hebt gezeten, dan is een horecatentje in de schaduw een verademing. Ik bestel een ijsje en een koud flesje cola. Nou, die smaken dan extra lekker kan ik je zeggen. Even in een stoel de beentjes wat rust geven. Goed boek erbij, waarin ik mijn gedachten kan verleggen. Af en toe wordt ik uit mijn gedachten gehaald door een Nederlandse of Duitse fietstoerist die ik onderweg kort heb leren kennen. Op een ander terrasje, bij het inhalen, bij een veerpontje of bij een hotel. In een week fietsen leer je diverse mensen kennen. Je ziet ze denken ‘He daar heb je die Hollandse jongen die in zijn uppie en met zijn wuppie'. Ik had namelijk zo'n WK-beessie van de Albert Heijn op het stuur van mijn fiets. Gekregen van een aardig stel uit Amsterdam, waar ik bij het eerste hotel een hapje mee had gegeten.

Zoals gezegd kom je onderweg allerlei verschillende mensen tegen. Meestal stellen ‘op leeftijd' uit Nederland of Duitsland. Een enkele verdwaalde Fransman, Italiaan of Amerikaan. Maar ook gezinnen met jonge kinderen en volgepakte fietsen met campingtent en al. Af en toe wat wielrenners of skaters. Maar de meeste fietsers hebben, net als mij, een georganiseerde reis. Waarbij de bagage van hotel naar hotel wordt gebracht. Lekker comfortabel. Want je moet toch elke dag rond de 60 kilometer fietsen. Gelukkig is er een goed fietspad aangelegd langs de Donau en bevalt de huurfiets met 21 versnellingen ook prima. Natuurlijk moet je wel wat zitvlees ontwikkelen en kun je de beentjes 's avonds bij het hotel wel voelen. Af en toe een iets luxere hotelkamer met ligbad doet dan wonderen.

Een van de meest opvallende personen die ik ben tegengekomen was een Amerikaanse jonge vent. A cool dude. Hij werkte voor een broodjeszaak op een Amerikaanse legerbasis in Duitsland. Hij had een week vakantie en had z'n kampeerspullen op de fiets gepakt, had een routeboekje gekocht en was gaan rijden. In Amerika was hij fietskoerier geweest en had daarbij de nodige botten al eens gebroken gehad. In de winter ging hij veel snowboarden. Voor onze wegen zich weer van elkaar scheidden stopten we nog even bij een bankje. Hij rookte even z'n jointje om lekker relaxed zijn fietstocht te vervolgen.

Later kwam ik, op een stukje boottocht, een andere Amerikaan tegen. Een spontane journaliste die een paar maanden in Wenen werkte. A Californian girl uit Los Angeles. Ze had gestudeerd in Boston en ging na haar opdracht in Wenen diverse andere steden in Europa verkennen. We spraken af dat ik met haar en wat vrienden van haar op zaterdagavond nog wat ging drinken in Wenen. Ik merkte dat het schakelen tussen Duits en Engels me aardig goed af ging.

Een aparte ervaring had ik op een bankje voor de McDondald's in de Oostenrijkse stad Linz. Ik zat daar lekker even op een bankje in mijn boek te lezen en een sigaretje te roken. Komt er opeens een dronken Oostenrijkse dame half over me heen leunen. Ik schrok er eerst wat van, maar bleef rustig zitten. Ze vroeg of ik filosoof was. Daar moest ik inwendig wel even om lachen. Natuurlijk vroeg ze al snel om wat geld, maar ik had haar net mijn sigaret gegeven en zei dat ze het daar maar mee moest doen.

Deze individuele fietsvakantie is voor mij een totaal nieuwe reiservaring. Het doet me goed om te merken dat er ook aardig wat mensen zijn die open staan voor contact. Natuurlijk waren de omstandigheden daar ook naar, maar toch. Beetje informatie of verhalen uitwisselen. Ook merk je dat sommige mensen het een beetje raar of onwennig vinden. Een jongeman, zo alleen op vakantie. Dat kunnen ze zich maar moeilijk voorstellen, zouden ze zelf nooit doen. Vanuit hun situatie (stellen die al heel lang bij elkaar zijn) kan ik me dat best voorstellen. Maar de persoonlijke situatie van ieder mens kan door de jaren heen veranderen, waardoor je er grotendeels toch alleen voor kan komen te staan. Daar ben ik echt niet de enige in. Maar ik heb ook ontdekt dat alleen reizen zo zijn voordelen heeft. Je kunt je eigen ritme bepalen en hoeft met niemand rekening te houden, behalve jezelf. Bovendien kon ik wel even afstand van alles en iedereen gebruiken. Om de boel een beetje op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. Mezelf nog beter te leren kennen. En daar heeft deze reiservaring weer een beetje aan bijgedragen. Al met al een zeer geslaagde reis, waar ik met veel plezier op terug kijk en de nodige inspiratie uit heb kunnen halen.

Een goed boek meenemen is ook verstandig heb ik gemerkt. Even lezen tussendoor op een bankje, bij het avondeten of op de hotelkamer. Tijdens deze vakantie heb ik ‘Haar naam was Sarah' gelezen van Tatiana de Rosnay. Een boek over een Joods meisje dat kon ontsnappen uit de handen van de Franse politie en de Duitsers. Hoe haar leven zich na dit trauma ontwikkelde en hoe een Amerikaanse journaliste vanuit Parijs hier onderzoek naar doet. Een zeer indrukwekkend boek waarin twee verhaallijnen samenkomen. Bij terugkomst in Nederland heb ik gelijk een ander boek van deze schrijfster gekocht met de naam ‘Die laatste zomer'. Lijkt me een mooi boek om de tweede helft van deze zomer thuis te gaan lezen. Want de vakantie zit er weer op. Tijd om weer achter een nieuwe baan aan te gaan. Fietskoerier, reisgids, verslaggever, onderzoeksjournalist, ontdekkingsreiziger, natuurfotograaf? Wie het weet mag het zeggen.

Foto's van deze reis vind je onder de rubriek foto's van deze reisblog.