Eind januari 2010. In Nederland is het rond het vriespunt. De elfstedenkoorts is net gezakt. De eerste dag in Barcelona is het met 14 graden in de zon lekker toeven. Met mijn reisgenoten Chris en Peter Paul betreed ik de wereld van architect Gaudí. Zijn stijl kenmerkt Barcelona en geeft deze metropool een specifiek gezicht. Eerst bezichtigen we La Pedrera (‘de steengroeve'). De gevels van dit appartementencomplex zijn golvend en hebben smeedijzeren balkons. We gaan naar het dakterras, waar zich een beeldenpark bevindt. De schoorstenen lijken op ridders en de ventilatieschachten zijn gedraaid in bizarre organische vormen. Op de achtergrond een strakblauwe hemel. In de verte zien we onze volgende bezichtiging al tussen de grote hijskranen staan: Sagrada Familia (de heilige kerk). Gaudí wijdde er zijn hele leven aan, maar stierf in 1926. Naar verwachting is deze kerk pas in 2030 af. Met een lift gaan we één van de torens op. Een Aziatische jongen vraagt of we met hem op de foto willen gaan. Wat hem erg blij maakt. Het schijnt daar nogal een ding te zijn, wanneer je op de foto gaat met mensen die je ontmoet. We dalen af met een wenteltrap en nemen af en toe een kijkje door een venster, uitkijkend over de stad. Beneden aangekomen vervolgen we onze ontdekkingstocht naar Gaudí. Met de metro naar Parc Güell. Dit park ligt op een heuvel aan de rand van stad en staat op de werelderfgoedlijst. Het park bevat een uitgestrekte, golvende bank van mozaïek, sprookjesachtige paviljoens en gotische poorten. We nemen onze tijd en sluiten de middag af met een halve liter bier in de jachthaven. En omdat die op een terrasje in de zon zo lekker smaakt, nog maar eentje.

De volgende dag verschuilt de zon zich wat achter de wolken. We hebben de grootste architectonische trekpleisters bezocht. Even terugschakelen. Ons hostel bevindt zich net boven La Rambla, een brede straat die naar de haven leidt. Bekend vanwege z'n bomen, stalletjes en levende standbeelden. Via een zijstraat van La Rambla komen we in het oude stadsdeel. Wel aardig, maar het maakt wat minder indruk. Meer indruk maakte de beeldschone Spaanse jongedame die ons bediende toen we crêpes gingen eten. Olé.
Op naar Camp Nou, het stadion van de voetbalclub FC Barcelona. Volgens sommigen een grote badkuip met vele plastic stoeltjes. Minder fraai dan de bouwwerken van Gaudí. Maar toch indrukwekkend, vol met historie en Catalaanse trots. Rondom het stadion doorlopen we een kapelletje, de kleedkamers, de bespreekkamer, de persruimte en het museum.
Een jaar of vijftien geleden deed ik ook een poging het stadion te betreden. Met een aantal jongens pakten we de trein vanuit de populaire badplaats Lloret de Mar. Maar het bleek een nationale feestdag te zijn. Het stadion was daarom gesloten. Daar stonden we dan. Het was Siësta en dus viel er niet te beleven. Een dubbele kater. Jaaaaa, een dubbele, want een enkele kater hadden we in die tijd elke dag wel.

De laatste dag hebben we nog een halve dag. We eten een broodje bij de jachthaven en zien de schippers hun mooie zeiljachten in de wachtrij plaatsen voor de voetgangersbrug. Nadat de brug open is geweest lopen we ze aan de kade achterna richting boulevard. Ik droom even weg met de gedachte om op zo'n boot even een stukje mee te varen een eindje de Middellandse zee op.
Via een kabelbaan verplaatsen we ons naar een park aan de andere kant van de haven. Omdat je over stad en zee uitkijkt, geeft dit vervoersmiddel een heel andere dimensie dan bijvoorbeeld de metro. Die we vervolgens wel snel moeten gaan nemen om op tijd onze koffers af te halen bij ons hostel. Een paar uur later landden we op Schiphol. De grond langs de baan ligt vol met sneeuw. Brrrr. Dat wordt weer stamppot eten. Zouden ze ook eens tapas van moeten maken.