Wat een fantastische reiservaring heb ik drie jaar geleden opgedaan in het zuiden van Peru. Nog steeds ben ik diep onder de indruk van de herinneringen aan deze drieweekse groepsrondreis. Aan de hand van de foto's en specifieke herinneringen, schrijf ik nu mijn hele reisverhaal alsnog op.

Peru is het land van meerdere Indianenstammen en hun culturen. Van de Spaanse verovering en bekering tot het katholicisme. Van een kurkdroge woestijnstrook langs de kust en het hoge Andesgebergte. Van de lama en de majestueuze condor, die uit het duizelingwekkend diepe ravijn omhoog stijgt. Van toeristische trekpleisters zoals de Incatrail naar de wereldberoemde Incastad ‘Macchu Pichu'. Maar ook van achterstandsgebieden en gemeenschappen die nog onder primitieve omstandigheden leven.

Het is november 2007. Nog geen maand voor mijn vertrek is er een aardbeving langs de kust van Peru geweest. De getroffen dorpen liggen op de route van de groepsrondreis. Via de Nederlandse media volgen mijn toenmalige vriendin en ik het nieuws rondom de aardbeving nauwlettend. Maar tegen de tijd dat de vertrekdatum dichterbij komt, verstomt de berichtgeving in de Nederlandse media. Onze reisorganisatie laat ons gelukkig weten dat de reis gewoon door kan gaan, met een kleine aanpassing in de eerste week.

In Lima maken we kennis met onze groep en reisgids. Lima is de hoofdstad van Peru en is de laatste decennia enorm gegroeid. Vele Peruvianen zijn zich vanuit het platteland en het Andesgebergte gaan vestigen in de buitenwijken van de stad. De levensstandaard ligt beduidend lager dan in de westerse wereld. De eerste dag wordt benut om de binnenstad te verkennen en een beetje te acclimatiseren. De zon wordt geblokkeerd door de smog, die er vrijwel altijd boven de stad hangt. Wanneer we de volgende dag richting de getroffen kustdorpen rijden klaart de lucht op. Het licht schijnt op de veelal ingestorte huizen langs de Panamerican Higway. Een hoofdweg die een groot deel van de kustlijn van heel Zuid-Amerika bestrijkt.
Via een omleiding kunnen we nog net bij een haventje komen. Met een speedboot verkennen we een rotseiland met zeehonden, pinguïns, pelikanen en een enorme hoeveelheid zeevogels. En zo dragen we als halve ramptoeristen toch ook een steentje bij aan de lokale economie. Sla je het over, dan hebben de inwoners er helemaal niets aan. En in dit kustplaatsje moeten ze het toch voor een groot deel van deze toeristische attractie hebben.

Even later zitten we in de bus en rijden we door één van de droogste woestijnen op aarde. Doordat het gebied opgesloten zit tussen de Stille Oceaan en de bergen van de Andes, regent het er nooit. Langs de snelweg zien we ‘huisjes' zonder dak. Je kunt het ook amper een huisje noemen. Er staan vier wandjes van riet en daartussen ligt vaak niet meer dan een matras. Er slapen mensen die overdag in de bouw werken in de stad. Wat een verschil met de voorzieningen die wij in Nederland hebben, het is bijna niet te bevatten.

Even later eten we bij een oase een lokaal gerecht bij een restaurantje aan het meertje. De oase ligt afgelegen tussen de zandduinen, waar wat toeristen aan het sandboarden zijn. De volgende dag vliegen we in een propellervliegtuigje over de beroemde Nazca Lijnen. Dit zijn zogenaamde geogliefen: aardtekeningen in de droge, harde aardkost. Vanuit de lucht zijn diverse figuren te zien, die je niet kunt waarnemen wanneer je over de grond loopt. Het vliegtuigje kantelt af en toe om de figuren te kunnen ontdekken van een walvis, astronaut, aap, hond, kolibrie, spin, boom en papegaai. Een mysterieuze ervaring. Tot op de dag van vandaag weet men niet hoe de Nazca Indianen hiertoe in staat zijn geweest. Konden ze vliegen? Hadden ze contact met buitenaardse wezens? Of waren de figuren een symbolisch pad naar de goden? Ze weten het niet echt en staan nog steeds voor een raadsel. Zoals dat in bijvoorbeeld Egypte ook het geval is met de piramides.

Weer op de grond verkennen we de omgeving van Nazca. Met grote buggy's scheuren we met de groep door de woestijn. Onderweg kun je uitstappen om skeletten in het zand te zien liggen. Tenminste, als je daarvoor in de stemming bent. Af en toe liggen er weer wat ‘verse' skeletten, omdat de grafrovers er nog wat sierraden uit hebben kunnen halen. Beetje luguber allemaal, dus snel weer met de buggy door naar de zandduinen. Het kost de bestuurder wat moeite om de buggy aan de top te krijgen, zeker nu de radiator het ook nog eens begeven heeft. Gelukkig heeft hij bovenop de duin weer een signaal op zijn mobiele telefoon en kan hij z'n buddy's bereiken voor een reservebuggy. Daardoor hebben we wat langer de tijd om met sandboards van de duinen af te glijden. Niet te ver, want je moet telkens weer te voet naar boven door het losse zand. Als de sandboards weer opgeborgen zijn, genieten we met z'n allen van de zonsondergang. Wanneer de zon achter de duinen is verdwenen rijden we in het donker met de buggy's weer terug naar het hotel. De bestuurders hebben er wel schik van. Op de keiharde ondergrond van deze gortdroge woestijn gaat het kop over kop. Ik kijk naar boven en zie een indrukwekkende sterrenhemel. Maar helaas moet ik in het donker toch ook af en toe even de zonnebril opzetten. Nu niet voor de zon, maar tegen de koude wind in mijn ogen.

De volgende dag hebben we een dagje om te relaxen en genieten we in de zon van een barbecue met de groep. Om vervolgens door te rijden naar Arequipa, ook wel 'De Witte Stad' genoemd. Dat komt doordat veel gebouwen zijn opgetrokken uit het zilverwitte tufgesteente, dat door één van de nabij gelegen vulkanen is uitgestoten. Midden in de stad bevinden zich gebouwen en parken in de Spaanse koloniale stijl. Zoals in veel Peruviaanse steden en dorpen het geval is. Arequipa ligt op ruim twee kilometer boven zeeniveau en daardoor kunnen we alvast even wennen aan de hoogte. De volgende dagen gaan we namelijk tot op vijf kilometer hoogte verder het Andesgebergte in.
's Ochtends drinken de meesten thee getrokken van cocabladeren. En aan het begin van de busreis krijgen we wat cocabladeren om op te kauwen. Het schijnt te helpen voor de zuurstofwisseling. Ook drinken we veel water, want daar zit zuurstof in, waar een gebrek aan is op die hoogte.
Onderweg komen we voor het eerst alpaca's tegen. Een soort lama, waarvan het wol goed te gebruiken is voor warme kleding in de bergen. Het vlees heb ik geproefd tijdens één van de avondmaaltijden en vond ik best lekker. Beter dan de traditionele, gebraden cavia's die door sommigen uit de groep ook even geprobeerd zijn.
In de bergdorpjes worden de alpaca's door de lokale bevolking ook gebruikt als toeristische trekpleister. Het knuffelgehalte is hoog en de kinderen vragen geld als je foto's van hen neemt in hun traditionele kledij en met de alpaca er bij op.

Het hooggebergte is indrukwekkend. Er wordt ons verteld dat de vallei van de Colca Canyon in Peru twee maal zo diep is als de Grand Canyon in Amerika. De vallei is het leefgebied van de condor. Vroeg in de ochtend stijgen deze indrukwekkende vogels uit het dal van de vallei op, door gebruik te maken van de thermiek. In een grote groep toeristen kies ik een gunstig uitkijkpunt. We zien deze grote vogels geleidelijk aan omhoog cirkelen onze kant op. Uiteindelijk scheren ze vlak over ons heen. Nu zie ik ook pas echt goed dat deze condors inderdaad de grootste vogels ter wereld zijn, met een spanwijdte van maar liefst drie meter. De menigte is onder de indruk en druk met fotograferen of filmen. Dat doe ik ook, want het is één van mijn meest indrukwekkende waarnemingen van dieren in de vrije natuur. In dezelfde orde van grootte als het meevaren met een groep walvissen langs de zuidkust van Australië een aantal jaren geleden.

De dagen in de vallei zitten erop. De volgende bestemming is het Titicacameer. Het hoogst bevaarbare meer ter wereld, op de grens van Peru en Bolivia. We bezoeken de Uros Indianen op hun drijvende eilandjes van riet. Vrijwel alles op deze eilandjes is gemaakt van riet. Niet alleen de bodem, maar ook de huisjes en de boten. Van de bewoners krijgen we wat uitleg en we mogen wat typische Indiaanse kledingstukken passen. Vervolgens varen we met de groep door naar een Indiaanse gemeenschap op een vast eiland in het Titicacameer. We logeren een nachtje bij een moeder en haar twee kinderen. Vader is allang vertrokken naar het vasteland, waardoor dit gezin door de gemeenschap wordt onderhouden. Moeder maakt kleding van alpacawol en de kinderen lopen dagelijks een uur in hun schooluniform naar de school aan de andere kant van het eiland. Het jongetje blaast daarbij regelmatig wat deuntjes op zijn panfluit.
Het is koud 's nachts op dit eiland hoog in de bergen. Centrale verwarming kennen ze hier niet. Er is nauwelijks elektriciteit en het eten wordt gekookt op een ouderwets pitje op een gasfles. Het hoofdingrediënt van vele maaltijden zijn de aardappels. Eerst een aardappelsoepje en daarna als hoofdgerecht diverse soorten aardappels. In vele verschillende rare vormen en smaken.
's Avonds is er een dorpsfeest ter gelegenheid van ons bezoek. We krijgen traditionele kledij aangemeten en doen wat volksdansjes met de groep. Wanneer ik er 's nachts even uit moet om een plas te doen, moet ik mijn weg door het maanlicht zien te vinden naar een klein huisje op het erf.
Het was echt een unieke ervaring om een dagje onderdeel te zijn van deze gemeenschap.

Weer op het vasteland vervolgen we onze reis naar de toeristische stad Cusco. Een voorstad voor dè trekpleister en eindbestemming van onze reis, één van de wereldwonderen: ‘Machu Picchu'. Dit was een enorm belangrijke plek voor de Inca Indianen. Een hoogstaande en omvangrijke Indianenbeschaving die uiteindelijk de slag met de Spaanse veroveraars in het Andesgebergte hebben verloren. De Inca's hebben Machu Picchu in die tijd voor de Spanjaarden verborgen weten te houden, door de jungle er vroegtijdig overheen te laten groeien. Nog geen honderd jaar geleden zijn de ruïnes van deze voormalige Incavesting door een Amerikaanse ontdekkingsreiziger ontdekt. Beroemd is de Inca Trail, waar ik slechts een dag over ben gelopen door net voor het einde uit de trein te stappen. De echte diehards deden vier dagen over de complete Inca Trail en hadden beschikking over dragers en koks voor onderweg. Aan het einde van onze pittige dagtocht werden we beloond met een prachtig vergezicht over deze bijzondere plek op aarde. De volgende dag hebben we Machu Picchu uitgebreid kunnen aanschouwen door er doorheen te lopen met een gids. En daarmee kwam ook zo langzamerhand een einde aan deze fantastische reiservaring.

De laatste avonden hebben we met de groep nog een beetje kunnen stappen in Cusco en Lima, wat erg gezellig was. Na afscheid te hebben genomen van onze aandoenlijke Peruviaanse reisleider, stapten we op het vliegtuig om de oceaan weer over te steken huiswaarts. Een zeer indrukwekkende reiservaring rijker.